Bir Tutam Şiir

                               Pişmanlar

 Her gözlerimi karanlığa boğduğumda, ortaya çıkan pişman insanlarla konuşmak zorunda kalıyorum ya da dinlemek.

Her soluğumda pişman insanlarla karşılaşıyorum sokaklarımda; yaptıklarından, söylediklerinden, söyleyemediklerinden, bazense hissedemediklerinden.

Etrafta bu kadar çok pişman insan varken kalbimin ne hâlde olduğunu tahmin bile edemiyorum.

Gelirler, eninde sonunda yanlış bir şeyler yaparlar ve asla gidemezler.

Her bir geceye isimlerini kazır böyleleri, gündüzlerin rahatlatıcılığında boğulmak istersin.

Işığın yok olduğu yerde ortaya çıkarlar, çünkü yaptıkları utanç verici şeylerden dolayı yüzlerinin kızarıklığını görmek istemezler, görmeni istemezler. 

Sonra belki yine ukâlâdır onlar, yine kırıcı, yine düşüncesiz, yine hatalı ve yine pişman. 

Her gözlerimi karanlığa boğduğumda alırız yeni baştan.

  

  Yeniliklerle kalın.